Mój Tato miał pszczoły od kiedy tylko pamiętam. Na ogrodzie blisko domu. Jakieś 20 m od uli mieliśmy spory warzywniak, niejeden raz pszczoły pogoniły ale zazwyczaj było ok. Przed ulami krzaczki porzeczek, z których zrywało się owoce na kompot. Oczywiście dzieci to robiły, no bo kto? Biegaliśmy boso po ogrodzie porośniętym mleczem, koniczyną, wszędzie były śnieguliczki, topinambur, nawłoć i wszelakie inne pszczele dobra. Mnie przez 20 lat życia może z 5 razy pszczoła "dziabnęła" - osy owszem - to są wredoty niezłe. Jak tata "brał" miód to sąsiedzi z domów nie wychodzili a ja oknem wychodziłam, bo miodarka stała w korytarzu naszego domu i przed wejściem i na jabłoni, która rosła przed domem było czarno od pszczół... To były czasy... ech...
Niestety mój Tato uważał, że dziewczynki powinny się zajmować innymi rzeczami, więc warsztat, pasieka, motor i inne ciekawe rzeczy były nie dla mnie To Brata Tato zawsze zabierał i jemu wszystko tłumaczył i nie zmienił zdania nawet po tym jak jednej zimy osypały się wszystkie pszczoły. Jak się okazało mój Brat miał tak dość pszczół, że zimą, gdy Taty nie było zakleił wszystkie oczka gliną i to tak sprytnie, że z zewnątrz nic nie było widać, no i wiosną Tato się zdziwił... Tato zawsze myślał, że Brat lubi pszczoły, bo chodził z nim do uli, miał swój kapelusz, bluzę, wtapiali razem węzę no i w ogóle a tu taki zonk
No i teraz to ja zakładam pasiekę - ironia losu
Myślę, że pszczelarstwo trzeba mieć we krwi