Poezja ulowo - pszczelarska.

[Bohtyn]

...

T R G E D I A    U L A

 

Gdy się odkryło go z liści i śniegu,
Żadnego szmeru nie przyjęło ucho-
Milczał w swych głębiach tajemnie i głucho
Jedyny z ulów długiego szeregu.
--Drżącą swą ręką zrywając pokrywę,
--Bartnik wie dobrze,co znaczy ta głusza,
--Jednak nadzieję ciągle żywi dusza.
--Że znajdzie pszczoły jeszcze żywe.
Ale gdy ramkę wyciągnie ze słupków,
Tragedia ula jawi mu się jawi już blisko:
Jedno bolesne czarne cmentarzysko:
Małych,zeschniętych,nieruchomych trupków.
--I stoi Bartnik niemy w zadumie i ciszy.
Z zimną obręczą zgrozy wokół gardła.
I choć ma w barci pszczół tyle tysięcy.
Ten sercu jego staje się najdroższy,
Ten rój,co w słońcu nie zadzwoni więcej,
Jakby mu w duszy jakaś pieśń umarła,
--Której już w życiu więcej nie usłyszy.

 

Wiersz z Kalendarza Pszczelarza Polskiego.

[Słowian]

Podeśle ktoś linka gdzie można kupić taki fajny kalendarz, tylko nie przemusia bo tego nie zniose

[joasia]

Ks. Jan Twardowski

 

 

Nie mów że pszczoła umiera

powiedz;dokonuje dzieła

 na śmierć nie ma już czasu

tak się pracować zawzięła

 

Zasypia a nie umiera 

tak się dla ludzi trudzi

maleńka nieśmiertelna

wśród nas śmiertelnych ludzi

 

 

I współczesne fraszki

Zatruwają życie trutnie, 

lecz bez trutni pszczółkom smutniej

 

Nie ta szczęśliwa która wosk leje

lecz ta, co miodek spija z Andrzejem

 

Przy córce rojno jak przy ulu

kiedy częstujesz miodkiem , matulu